چرا جمشیدهاشم پور پولسازترین ستاره 4 دهه اخیر به آینده سینما امیدوار نیست؟ - ساعت اینترنت

به گزارش ساعت اینترنت، جمشید هشم پور، ستاره نام آشنای سینمای اکشن از امید ها و ناآمیدی های خود از آینده سینمای ایران سخن گفت.

به گزارش همشهری، امروز سینمای ایران و دنیا دچار یک رکود شده است؛ به همین علت حضور تماشاگران بیش از پیش اهمیت دارد و ارزشمند است.

امیدوارم سینمای ایران دوباره زنده و کار های بهتری ساخته گردد؛ هرچند من خیلی امیدوار نیستم. این ها صحبت های جمشید هاشم پور در مراسم افتتاحیه فیلم روز ششم است که به تازگی نمایش عمومی اش آغاز شده است؛ صحبت هایی که گرچه با امید آغاز می گردد، ولی در نهایت با ناامیدی به انتها می رسد.

اهمیت حضور تماشاگران برای بقای سینما، حرف تازه ای نیست، ولی بیانش به وسیله هاشم پور می تواند جالب توجه باشد؛ چون احتمالا بهتر از هر فرد دیگری در سینمای ایران این اهمیت حضور را درک نموده است.

در فاصله سال های 64 تا 75 هیچ بازیگری به میزان هاشم پور تماشاگر به سالن های سینما جذب نکرد؛ آن قدر که او را می توان پولسازترین بازیگر 4 دهه اخیر دانست. از همان روزی که با سر تراشیده در شمایل مجذوب نماینده ترین ضدقهرمان دهه 60 شد زینال بندری فیلم تاراج تا همه آن سال هایی که با اکشن هایش چراغ گیشه را به خصوص در شهرستان ها روشن نگه داشت.

هاشم پور حق دارد که خیلی امیدوار نباشد؛ وقتی تعداد تماشاگران فقط یکی از فیلم هایش نزدیک به دوبرابر مجموع مخاطبان همه فیلم های اکران بهار 1401 است. 6 میلیون و 356 هزار و 27 تماشاگر به عشق تماشا نمایش قهرمانانه شاهین (با بازی هاشم پور) بلیت خریدند و به تماشای فیلم افعی شتافتند؛ درحالی که کل مخاطبان فیلم های بهار سال جاری کمتر از 4 میلیون نفر بوده است.

از آریای 60 تا هاشم پور این سال ها مسیری طولانی و پرفراز و نشیب طی شده است. از روزگاری که تراشیدن سرش ممنوع شده بود؛ چون تماشاگر او را با این سیما بیشتر می پسندید، تا سال هایی که در پرده آخر و دلشدگان بازی کرد تا منتقدان به توانایی هایش اذعان نمایند.

قصه اصلی، اما همان قهرمان مجذوب نمایندهی بود که نگاهش نافذ و حرکت ابروانش مثال زدنی بود؛ قهرمانی که وقتی پس از سال ها دوباره لباس رزم بر تن کرد. سلاح بر دست گرفت و گیشه شهرستان ها را فتح کرد.

بسیاری از سینما هایی که سال هاست تعطیل شده اند در دهه های 60 و 70 بیشترین تماشاگر را با فیلم های هاشم پور به خود تماشاد. در نوروز 72 که افعی اکران شد، در سینما های تهران هم جای سوزن انداختن نبود.

اگر در جدول سالانه گیشه اول نشد، علتش فقط درجه ب فیلم و در نتیجه بلیت های مقرون به صرفه ترش نسبت به فیلم های درجه الف بود. جمشید هاشم پور آخرین قهرمان سینمای اکشن بود؛ ژانری که پس از انقلاب با حضور او معنا یافت و می توان گفت با او هم به عنوان یک چرخه پیروز (و نه جرقه های محدود) به انتها رسید.

سوپراستاری که احتمالا بیشتر از هر بازیگر دیگری با سوت و کف تماشاگران مورد تحسین قرار گرفته، حالا می داند که مهم ترین واکنش تماشاگران سینمای امروز ایران، لبخند و شاید قهقهه ای است و دیگر هیچ.

در روزگاری به سر می بریم که گفتن، حال سینمای ایران خوب نیست را نمی توان سیاه نمایی نامید؛ چون جدول گیشه و تعداد تماشاگران مقابل چشمانمان است و آمار و ارقام هرگز دروغ نمی گویند. آقای هاشم پور حق دارد که خیلی امیدوار نباشد.